Ψάχνοντας τα αρχεία μου, ανακάλυψα μια επιστολή του σημαντικού Πειραιώτη ποιητή της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς, Στέλιου Γεράνη (1920-1993), για το ποιητικό βιβλίο μου «Ο μεθυσμένος ακροβάτης», 1979. Η ζεστασιά που εκπέμπει στην επιστολή αυτή ο Στέλιος Γεράνης, η διορατικότητα και οι σωστές, κατά τη γνώμη μου, επισημάνσεις του με κάνουν να τη θέσω υπόψη σας απόψε στο ιστολόγιό μου. Όταν μάλιστα ένας ώριμος και ήδη καταξιωμένος ποιητής εκφράζει τη γνώμη του για ένα από τα πρώτα βιβλία ενός ποιητή της επόμενης γενιάς. Και όταν, ΄35 χρόνια αργότερα, η επιστολή αυτή, υπόδειγμα λιτότητας και ουσίας, φαίνεται σαν να είχε γραφτεί χτες.
Πειραιάς, 18-8-1979
Φίλε κ. Νικηφόρου,
Στον «μεθυσμένο ακροβάτη» σου, βρίσκω μια ποίηση χωρίς λυρικές καταχρήσεις, απελπισμένη και γενναία, ποίηση που κατορθώνει να είναι και να σημαίνει, σε νόμιμη διάσταση με τις απόψεις των σουρρεαλιστών και συγκεκριμένα του Ρενέ Σαρ, που μας λέει : «η ποίηση δεν πρέπει να σημαίνει αλλά να είναι».Και όποιος - όπως εσύ - κατορθώνει να γράφει ποίηση που να είναι και να σημαίνει, είναι νομίζω καλύτερα οπλισμένος, με τους στίχους παρά πόδα, που σκοπεύουν στο κέντρο της εποχής μας, χωρίς να χάνουν τίποτα από την ιδιαίτερη εκείνη μαγεία, που επιδιώκει η μοντέρνα ποίηση.
Η δική σου ποίηση έχει δυο κέντρα εξακοντισμού. Το ένα βρίσκεται στο ποίημα «Ελλάδα "79» και το άλλο στο «Τραγούδι του έρωτα». Τα υπόλοιπα εντάσσονται και συμπληρώνουν λεπτομέρειες γύρω από τις δύο αυτές κεντρικές εστίες. Από την απόγνωση, την απελπισία, την οργή, το σαρκασμό, περνάς σε άλλες λυρικές εκρήξεις του ποιητικού σου πάθους. Κι έτσι μπορείς κάποτε να τολμήσεις να πεις : «Το άπειρο μιλάει με τη φωνή μου» (σελ. 26). Νομίζω πως το λυρικό σου διϋλιστήριο δουλεύει καλά. Οι καθαρές ανθρώπινες ουσίες στιλβώνονται και οι ακάθαρτες, αν δεν αποβάλλουν τη νοθεία τους, μας κινούν να αποφύγουμε τις επικίνδυνες μολύνσεις.
Χαιρετισμός φιλίας
Στέλιος Γεράνης
Πειραιάς, 18-8-1979
Φίλε κ. Νικηφόρου,
Στον «μεθυσμένο ακροβάτη» σου, βρίσκω μια ποίηση χωρίς λυρικές καταχρήσεις, απελπισμένη και γενναία, ποίηση που κατορθώνει να είναι και να σημαίνει, σε νόμιμη διάσταση με τις απόψεις των σουρρεαλιστών και συγκεκριμένα του Ρενέ Σαρ, που μας λέει : «η ποίηση δεν πρέπει να σημαίνει αλλά να είναι».Και όποιος - όπως εσύ - κατορθώνει να γράφει ποίηση που να είναι και να σημαίνει, είναι νομίζω καλύτερα οπλισμένος, με τους στίχους παρά πόδα, που σκοπεύουν στο κέντρο της εποχής μας, χωρίς να χάνουν τίποτα από την ιδιαίτερη εκείνη μαγεία, που επιδιώκει η μοντέρνα ποίηση.
Η δική σου ποίηση έχει δυο κέντρα εξακοντισμού. Το ένα βρίσκεται στο ποίημα «Ελλάδα "79» και το άλλο στο «Τραγούδι του έρωτα». Τα υπόλοιπα εντάσσονται και συμπληρώνουν λεπτομέρειες γύρω από τις δύο αυτές κεντρικές εστίες. Από την απόγνωση, την απελπισία, την οργή, το σαρκασμό, περνάς σε άλλες λυρικές εκρήξεις του ποιητικού σου πάθους. Κι έτσι μπορείς κάποτε να τολμήσεις να πεις : «Το άπειρο μιλάει με τη φωνή μου» (σελ. 26). Νομίζω πως το λυρικό σου διϋλιστήριο δουλεύει καλά. Οι καθαρές ανθρώπινες ουσίες στιλβώνονται και οι ακάθαρτες, αν δεν αποβάλλουν τη νοθεία τους, μας κινούν να αποφύγουμε τις επικίνδυνες μολύνσεις.
Χαιρετισμός φιλίας
Στέλιος Γεράνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου