Το κίτρινο περπάτημα στα χόρτα - Η ιστορία ενός ποιήματος

Το σπίτι μας στην Άφυτο της Κασσάνδρας βρίσκεται πάνω στον Παλιό Κοινοτικό Δρόμο Αφύτου-Νέας Φώκαιας, στην κατωφέρεια λίγο έξω από το χωριό, μετά το υδραγωγείο και πριν το νεκροταφείο, που είναι στα υψηλά και έχει άριστη θέα στον Τορωναίο Κόλπο και τη Σιθωνία απέναντι, αν όχι και στο υπερπέραν. Το έχτισε η φίλη μας αρχιτέκτων Κική Καυκούλα δίπλα στο δικό τους το καλοκαίρι του 1983 σ’ ένα αγροτεμάχιο λίγο πάνω απ’ το στρέμμα, ενώ εμείς παραθερίζαμε σε νοικιασμένα διαμερίσματα κοντά στη θάλασσα, εκεί που γράφτηκε το ποίημα «Όταν πεθαίνει ένα παιδί».                                                 

       Ένα δροσερό απόγευμα του Ιουλίου μερικά χρόνια αργότερα, κατέβηκα από΄το υπνοδωμάτιό μας, ακόμη μουδιασμένος από τη σιέστα και βγήκα τελευταίος στην κοινή αυλή με την αγαπημένη μας ελιά στη μέση, όπου ήδη έπιναν καφέ η Σοφία με την Κική και τον Βύρωνα, ενώ λίγο παρακάτω έπαιζε ανέμελα η παιδική παρέα του μικρού οικισμού. 

       Μόλις βγήκα στην αυλή, με τύλιξε ένα σύννεφο από πεταλούδες. Δεκάδες, εκατοντάδες κίτρινες πεταλούδες, απίστευτα, εξαίσια ονειρικές. Πώς και από πού είχαν εμφανιστεί ; Ποτέ ως τότε δεν είχα δει έστω και μία κίτρινη πεταλούδα. Κάθισα στην πάνινη πολυθρόνα, με την απορία και την έκσταση στα μάτια, και τις άφησα να φτερουγίζουν τριγύρω, στους ώμους μου, στο κεφάλι, παντού.     

   Το μικρό αυτό θαύμα ήταν μια μοναδική εμπειρία στη ζωή μου. Σε ένα περιβάλλον οικογειακό και φιλικό, περιβάλλον αγάπης, φιλίας και αθωότητας των παιδιών, με τα δέντρα και τα λουλούδια να μας περιβάλουν, έζησα στιγμές αληθινής ευτυχίας.

 

Και τότε βαθιά μέσα μου ένιωσα την απειλή. Κίτρινη κιαυτή.Αόριστη αλλά εξαιρετικά έντονη. Ότι αυτές οι στιγμές δεν ήταν παρά στιγμές και η πτώση στην πραγματικότητα ήταν αναπόφευκτη. Η ειδυλλιακή ατμόσφαιρα θα διαλυόταν, το διάλειμμα θα τελείωνε, το θαύμα θα εξατμιζόταν και θα προσγειωνόμασταν και πάλι, πιο  σκληρά τώρα, στον κόσμο της τίγρης και του χαμού. Και μελαγχόλησα.

Το ποίημα είχε αρχίσει να σχηματίζεται στο μυαλό μου αλλά δεν αποφάσισε να γεννηθεί τόσο γρήγορα. Η κυοφορία κράτησε περίπου δέκα χρόνια και το ποίημα βγήκε στο φως σε εντελώς διαφορετικό και καθόλου ειδυλλιακό περιβάλλον. Εμφανίστηκε και πάλι απρόσμενα στο γραφείο της εταιρίας μελετών όπου εργαζόμουν, στο μεσοδιάστημα των συνεντεύξεων υποψηφίων για κάποια θέση εργασίας. Το χτύπησα στον υπολογιστή, το τύπωσα και το έβαλα βαθιά στη μέσα τσέπη μου, μακριά από τους βάρβαρους.

Την ώρα που ένιωθα ασφαλής/ στην πέτρινη σιγή του κόσμου/ άνοιξαν ξαφνικά οι μυστικοί κρουνοί το απομεσήμερο/ και η αυλή πλημμύρισε κίτρινες πεταλούδες/ γιορταστικά πολύφωτα/ ιπτάμενα ίχνη του απρόσιτου που ενεδρεύει./ Την ώρα που ένιωθα ασφαλής/ με ξύπνησε το κίτρινο περπάτημα στα χόρτα/ κι είδα μέσα στο φως/ να ξεπροβάλλει η τίγρη.

Αργότερα το περιέλαβα στη συλλογή Χώμα στον ουρανό, 1998 και το 2005 το ποίημα έδωσε τον τίτλο του στο μυθιστόρημά μου Το κίτρινο περπάτημα στα χόρτα που εξέδωσε η Νεφέλη.