καμιά φορά σαν δέντρο ή σαν πουλί - η ιστορία ενός ποιήματος

Τις περισσότερες φορές συμβαίνει  χωρίς να το καταλάβω. Απλώς συμβαίνει.  Σαν μια βαθύτερη ανάγκη,  μια παρόρμηση, κάτι εντελώς φυσιολογικό. Χρειάστηκαν μερικές δεκαετίες για να το συνειδητοποιήσω και τότε αφού το είχαν παρατηρήσει και μου το είχαν αναφέρει κάποιοι άλλοι. Σε μελέτες, σε κριτικές, σε επιστολές και σχόλια.

          Υποθέτω ότι ο κάθε ποιητής, και όχι μόνο, έχει τις εμμονές του.   Οι εμμονές αυτές εκφράζονται με λέξεις. Λέξεις όπως κόκκινο και  βαθύ γαλάζιο, επανάσταση, ουτοπία, αγάπη, έρωτας, αθωότητα, μνήμη, απώλεια, θάνατος,  μοναξιά, λέξεις όπως ψυχή και όπως φως. Η δική μου συντριπτικά κυρίαρχη εμμονή είναι η λέξη φως και όλα όσα εκφράζει, όλα όσα σημαίνει.

υπάρχει μέσα μου ένα φως.
καμιά φορά σαν δέντρο ή σαν πουλί
ή ξέφτι απ' το γαλάζιο στο περβάζι σου.
υπάρχει μέσα μου ένα φως
που όλα τα ξέρει
κι όλα τα αισθάνεται,
μοναχικό που ταξιδεύει
απ' την αρχή του χρόνου
που αστράφτει μέσα στη μεγάλη νύχτα
και δεν παραδίδεται                                     

         Από καιρό ήθελα να μετρήσω πόσες φορές εμφανίζεται η λέξη φως  στις ποιητικές συλλογές  μου και επιτέλους το έκανα τον Ιανουάριο του 2013. Η λέξη φως λοιπόν εμφανίζεται 168 φορές στις 15 ως τότε συλλογές μου, δηλαδή, 11 φορές περίπου σε κάθε συλλογή.  Από τότε εκδόθηκαν δύο ακόμα πρωτότυπες συλλογές μου  με τη λέξη φως να εμφανίζεται  άλλες 37 φορές συνολικά . Φαίνεται  ότι, όσο περνάνε  τα χρόνια,  τόσο πιο έντονη γίνεται η ανάγκη μου για το φως. Στην καταμέτρηση αυτή, μάλιστα, δεν περιλαμβάνονται  τα παράγωγα του φωτός, όπως φωτεινός, πάμφωτος, κατάφωτος, ούτε οι λέξεις που υποδηλώνουν την παρουσία  φωτός, όπως ήλιος, χάραμα, ανατολή. Έφτασα στο σημείο να αποπειραθώ να γράψω ένα ποίημα με τη λέξη φως και μόνο.
          Συνειδητά ή υποσυνείδητα λοιπόν, η λέξη αναδύεται από τη ψυχή μου και παίρνει τη θέση της στο ποίημα. Συχνά βρίσκεται στον τελευταίο στίχο ή και στον τίτλο, κυριαρχεί και καθορίζει το νόημα του ποιήματος. Εναρμονισμένη θα έλεγα με αυτά που πιστεύω για τη θέση και τον προορισμό μου στη λογοτεχνία και στη ζωή.

«Γράφω για να απλώσω ένα χέρι, να ανάψω ένα φως. Γράφω γιατί αυτό είναι το χρέος μου κι ακόμα γράφω για να γεμίσω ένα τεράστιο χάσμα μέσα μου. Ένα κενό, μια απουσία που δεν γεμίζει όσα ποιήματα, όσα βιβλία κι αν γράψω, όση αγάπη κι αν δώσω, όση αγάπη κι αν μου δοθεί. Κι ακόμα γράφω γιατί είμαι ερωτευμένος με τη ζωή και μόνον έτσι μπορώ να νικήσω προσωρινά τον θάνατο»

        Σε προσπάθειά μου αυτογνωσίας, να καταλάβω  δηλαδή πώς και γιατί μου συμβαίνουν όλα αυτά, έγραψα και το παρακάτω ποίημα.

γιατί το φως

υμνώ το φως/ για να εξορκίσω το σκοτάδι/ γιατί πίσω απ' το κόκκινο/ και το βαθύ γαλάζιο/ κυλάει ένα ποτάμι θλίψης            
υμνώ το φως/σαν χάδι στο παιδί// που ακόμα ελπίζει μέσα μου/ σαν κάποια λύτρωση/ απ' τα πολλά μου τραύματα                                                                                                 


υμνώ το φως/ γιατί είμαι πλάσμα του βυθού/ που απώλεσε τον ουρανό/ και τον αναζητά/ και τον επικαλείται απελπισμένα                                                                                                                

υμνώ το φως/ γιατί το φως πηγάζει μέσα μου/ γιατί δεν έχω άλλη πατρίδα