Εννιά+ παραλείψεις στις ανθολογίες της ποιητικής γενιάς του "70

Πολλοί φίλοι της ποίησης και πολλοί λογοτέχνες γνωρίζουν και εκτιμούν τους ποιητές της γενιάς του “70 (1941-1955) Βασίλη Φαϊτά (1942), Μυρτώ Αναγνωστοπούλου (1944), Γιάννη Καρατζόγλου (1946), Πάνο Θεοδωρίδη (1948), Βασίλη Ιωαννίδη (1948), Μανόλη Ξεξάκη (1948), Αλεξάνδρα Μπακονίκα (1951), Κούλα Αδαλόγλου (1953), Κατερίνα Καριζώνη (1955). Οι εννιά αυτοί έχουν μία ακόμη κοινή ιδιότητα (και μειονέκτημα;), είναι ποιητές της Θεσσαλονίκης. Αυτοί οι σημαντικοί ποιητές, κατά τη γνώμη μου και τη γνώμη πολλών άλλων, προφανώς όμως όχι των ανθολόγων, κυριολεκτικά αγνοούνται στις έντυπες ανθολογίες της γενιάς τους. Δεν περιλαμβάνονται στην ανθολογία «Η γενιά του “70», με εισαγωγή του Αλέξη Ζήρα, επιμέλεια του Δημήτρη Αλεξίου, Εκδόσεις Όμβρος 2001, δεν περιλαμβάνονται στο Αφιέρωμα της Νέας Εστίας «Η γενιά του “70», επιμέλεια Κώστα Παπαγεωργίου, Ιανουάριος 2018, και δεν κατόρθωσα να τους βρω σε καμία άλλη ανθολογία της γενιάς αυτής κατά την έρευνα μου στο διαδίκτυο. Περιλαμβάνονται βέβαια δυο-τρεις άλλοι Θεσσαλονικείς, ίσως ως αναγκαίο κακό και εξασφάλιση από τυχόν διαμαρτυρίες...................................................................................................................................................................... Ας σημειωθεί ότι, εκτός από όλους τους άλλους λογοτέχνες της Αθήνας, παλιούς και νεώτερους, γνωρίζω, εκτιμώ και αγαπώ τον Γιώργο Μαρκόπουλο, τον Θανάση Νιάρχο, τον Αντώνη Φωστιέρη και άλλους αυτής της γενιάς, και θα ήμουν ο τελευταίος που θα αμφισβητούσε την γενικότερη αξία και την προσφορά των ποιητών και πεζογράφων της Αθήνας στην ελληνική λογοτεχνία. Οι μαζικές παραλείψεις όμως αυτές (και άλλες) είναι τόσο χαρακτηριστικές ούτως ώστε δεν θα μπορούσα να τις αφήσω ασχολίαστες (κάτι ανάλογο δεν συμβαίνει στις ανθολογίες της Δεύτερης Μεταπολεμικής Ποιητικής Γενιάς που είναι η δική μου, ίσως γιατί η πρώτη ανθολογία αυτής της γενιάς εκδόθηκε με επιμέλεια του ποιητή της Θεσσαλονίκης Ανέστη Ευαγγέλου). Ιδίως γιατί αποτελούν σύμπτωμα ενός γενικότερου φαινομένου. Μου θυμίζουν αυτό που μου είπε πριν από χρόνια μια γνωστή ποιήτρια της δικής μου γενιάς, ότι, δηλαδή, «η ελληνική ποίηση είναι υπόθεση τριών δρόμων στο κέντρο της Αθήνας». Αν λοιπόν έτσι είναι (αν έτσι νομίζετε), ας ξέρουμε ότι μιλάμε για ανθολογίες Αθηναίων ποιητών με ξεροκόμματα που πετάνε και στους υπόλοιπους από την καλή τους καρδιά. Όπως συμβαίνει βέβαια και με τα κρατικά βραβεία, όπως συμβαίνει σε όλο το φάσμα της λογοτεχνίας, σε όλο το φάσμα της δημιουργίας και της κοινωνικής ζωής. Ο υδροκέφαλος όλα τα καταπίνει και όλα τα αφομοιώνει και περπατάει καμαρωτός προς το μέλλον κι από κει και πέρα τα παράπονα σας στον δήμαρχο.