Γυναίκα - η ιστορία ενός ποιήματος

Στα εφηβικά και τα πρώτα νεανικά μου χρόνια, έλεγα κι εγώ τις γνωστές ανοησίες για τις γυναίκες. Αφορισμούς και γενικεύσεις που θα μπορούσαν να ενταχθούν στην προαιώνια διαμάχη των δύο φύλων. Σταδιακά όμως ωρίμασα, γεγονός που επισφραγίστηκε από τη γνωριμία μου με τη Σοφία   και, πολύ σύντομα, από την κοινή μας ζωή. Εκτός από  όλα τα’ άλλα, εκτίμησα βαθύτατα τον αγώνα της να μεγαλώσει και να σπουδάσει εργαζόμενη, με τους γονείς της πολιτικούς πρόσφυγες στη Ρουμανία από τα παιδικά της χρόνια.

         Κάπως έτσι, και με την αίσθηση δικαίου που είχα πάντα έντονη μέσα μου, επήλθε σταδιακά η μεταμόρφωσή μου σε δυναμικό υποστηρικτή των γυναικείων δικαιωμάτων. Συνειδητοποίησα ότι το αρσενικό είχε διαπράξει φοβερά εγκλήματα σε βάρος του θηλυκού και ότι η κατάσταση   αυτή συνεχιζόταν, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό σε όλες σχεδόν τις χώρες του κόσμου. Ακόμη, ότι η γυναίκα αποτελούσε το μεγαλύτερο αναξιοποίητο δυναμικό. Και άρχισα έμπρακτα να υποστηρίζω την πλήρη ισοτιμία των δύο φύλων στο   κάθε τι.

          Αυτό βέβαια άρχισε από τη πλήρη ισοτιμία στη δική μου σχέση με τη Σοφία. Συνεχίστηκε στον φιλικό μου κύκλο και γενικότερα στην καθημερινή ζωή και, βέβαια, στην επιλογή προσωπικού για λογαριασμό μεγάλων  επιχειρήσεων στην εταιρία μελετών όπου εργαζόμουν. Με αναπόφευκτες τις αντιπαραθέσεις  με μερικά καθαρόαιμα αρσενικά που βρίσκονταν ακόμη σε πρώιμο στάδιο εξέλιξης του είδους.   Ακόμη όμως και   με κάποιες γυναίκες που επέμεναν στον παραδοσιακό ρόλο του φύλου τους. Σε μια φάση κορύφωσης της αγανάκτησής μου, η στάση μου αυτή εκφράστηκε  με το ποίημα «Γυναίκα».      

κάθε μικρή σου υποταγή
μειώνει τη δική μου ελευθερία
εμένα ταπεινώνει
κάθε χαμένο σου δικαίωμα
πληγώνει τη δική μου αξιοπρέπεια
κάθε παραπανίσιο σου φορτίο
έχει σε μένα ρίζες προγονικές
κάθε σε βάρος σου αδικία
είναι μια στυγερή κλοπή
απ' τοπαγκάρι της δικής μου εκκλησίας
κι όταν εσύ λιποψυχείς
εγώ είμαι ο αληθινός προδότης

στέκεσαι δίπλα μου
στο σπίτι, στη δουλειά ή στο οδόφραγμα
και με τα ίδια μάτια
ελεύθερα ατενίζουμε τον ήλιο
περήφανοι
ασυμβίβαστοι
ωραίοι μέσα στα τόσα ελαττώματά μας
εμείς που η φύση έταξε σε σάρκα μία

                        

           Το ποίημα αυτό αγαπήθηκε από πολλές γυναίκες και από πολύ λιγότερους άνδρες. Εγώ πάντως το αναρτώ στις 8 του Μάρτη κάθε χρόνο στον τοίχο μου στο facebook και στις θεματικές ανθολογίες Ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται. Πριν μερικά χρόνια το βρήκα στη ύλη των εξετάσεων της τρίτης λυκείου. Και σκέφτηκα ότι όλοι μας δίνουμε εξετάσεις κάθε μέρα και ώρα της ζωής μας. Είναι ωραίο καμιά φορά να παίρνουμε καλό βαθμό, έστω και στο θέατρο αυτό του παραλόγου.