Μαθήματα δημιουργικής γραφής - η ιστορία ενός ποιήματος

Όταν βράδια ατέλειωτα στα εφηβικά σου χρόνια, με μια γυμνή λάμπα να κρέμεται απ’ το ταβάνι, είχες βυθιστεί στα μεγάλα έργα της λογοτεχνίας, όταν στη φαντασία σου ο συγγραφέας, ο ποιητής, ο τεχνίτης του λόγου είχε προσλάβει  τις μυθικές διαστάσεις του αντάρτη που δραπέτευσε από τη μούχλα της μικρής του πόλης για να ταξιδεύσει και να γνωρίσει τον κόσμο, κάνοντας χίλιες δυο δουλειές, για  να δει  και να μάθει,  να ερωτευτεί  και να γράψει για την περιπέτεια της ζωής του, για  τα πάθη και τα λάθη του, όταν και η δική σου ζωή υπήρξε μια απίστευτη περιπέτεια που συνεχίζεται, όταν σε καίνε μέσα σου τα τραύματα, οι διαψεύσεις, όλα όσα  θέλεις να εκφράσεις, να γράψεις,   να κραυγάσεις, ε, τότε είναι λίγο δύσκολο να δεχτείς ότι μπορεί κανείς      να καθίσει σ’ ένα θρανίο  για να του διδάξουν δημιουργική γραφή. Γελάς κιόλας.            
           Άλλα ήταν τα δικά σου πανεπιστήμια και άλλοι δάσκαλοι σου απένειμαν τα δικά σου πτυχία. Και όμως, κατά βάθος αναγνωρίζεις ότι έχουν γραφεί αριστουργήματα από επιφανειακά ήρεμους και απόλυτα υποταγμένους ανθρωπάκους με γραβάτα που έφαγαν τη ζωή τους ξύνοντας μολύβια και γεμίζοντας κατάστιχα σε γκρίζα και σκοτεινά γραφεία. Ή από έγκλειστες στο πατρικό και το οικογενειακό τους κάτεργο που δεν είχαν ξεμυτίσει από τις συμβάσεις του συγκεκριμένου χώρου και του χρόνου.                                               

               Αναγνωρίζεις ότι κάτι έχουν να πουν στους νέους και τους όχι και τόσο νέους, μερικοί από εκείνους που διδάσκουν δημιουργική γραφή, ποιήτριες όπως η Χλόη και η Ευτυχία, πεζογράφοι όπως ο Γιώργος Ρωμανός. Όχι βέβαια να τους μάθουν πώς να γράφουν αλλά  να τους δείξουν δρόμους και τρόπους, να διευρύνουν τους συγγραφικούς τους ορίζοντες, να τους προφυλάξουν από λάθη και κακοτοπιές.  Ακόμη και προβάλλοντας το προσωπικό τους παράδειγμα. Να τους διδάξουν το ασήμαντο έστω, μια και το σημαντικό δεν διδάσκεται. 

         
             Εσύ όμως είσαι εσύ. Ο ατίθασος και ο απροσάρμοστος από τα σχολικά σου χρόνια.  Εσύ ξέρεις τη δική σου αλήθεια και αυτή την αλήθεια μιλάς και γράφεις μια ζωή τώρα. Κάθισες λοιπόν και έγραψες το ποίημα «μαθήματα δημιουργικής γραφής» για την αλήθεια της λογοτεχνίας και κάθε μορφής τέχνης. Για τις κινητήριες δυνάμεις της απώλειας στα παιδικά μας χρόνια, της αθωότητας και της ομορφιάς, του έρωτα. Και για το θάρρος να κοιτάζεις το θηρίο στα μάτια και το πείσμα, την αποφασιστικότητα  να συνεχίσεις στο μονοπάτι αυτό  ως το τέλος της  ζωής σου. Με μοναδική ανταμοιβή την αίσθηση ότι υπήρξες συνεπής, ότι έγινες αυτό που ήσουν ταγμένος να γίνεις.

το πρώτο μάθημα
ονομάζεται απώλεια
που σε σφραγίζει
με πυρωμενο σίδερο
μικρό κι ανυπεράσπιστο

αν είσαι δυνατός κι επιβιώσεις
θα συνεχίσεις τις σπουδές σου
διαβάζοντας βιβλία
μα πάντα ρίχνοντας κλεφτές ματιές
στο νηπιαγωγείο της γειτονιάς
κι στ' ασημένα φύλλα της ελιάς
κάτω από το μπαλκόνι σου

αυτά και ο έρωτας
θα σε οδηγήσουν
και ίσως κάνουν κάποτε
τα ανοιχτά σου τραύματα ν' ανθίσουν

δεν μένει παρά να κοιτάζεις
το θηρίο στα μάτια
καθώς σου πίνει κάθε μέρα το αίμα
στο μονοπάτι προς μια κορυφή
που δεν υπάρχει